آشنایی با بیماری سرخک

سرخک یک بیماری ویروسی بسیار واگیردار است. طوری که اگر فردی به آن مبتلا شود، بیش از ۹۰٪ اطرافیان حساس (کسانی که واکسن نزده‌اند یا ایمنی کافی ندارند) ممکن است بیمار شوند.

قبل از اینکه واکسن سرخک به صورت گسترده استفاده شود، این بیماری یکی از شایع‌ترین علت‌های مرگ‌ومیر در کودکان زیر ۵ سال بود و هر ۳ تا ۵ سال یک‌بار، همه‌گیری‌های بزرگی در دنیا رخ می‌داد.

راه‌های انتقال بیماری: ویروس سرخک از طریق عطسه، سرفه یا تماس مستقیم با ترشحات بینی و گلوی فرد بیمار منتقل می‌شود.

افراد مبتلا می‌توانند از حدود ۳ روز قبل از شروع علائم تا ۷ روز بعد از پیدایش جوش‌های پوستی، بیماری را به دیگران منتقل کنند.

در این مدت، ایزوله کردن بیمار (جدا نگه‌داشتن از دیگران) بسیار مهم است.

چه کسانی بیشتر در معرض خطر هستند؟

����کودکان زیر ۱ سال

����زنان باردار

����افرادی با سیستم ایمنی ضعیف (مثلاً کسانی که داروهای خاص مصرف می‌کنند یا بیماری زمینه‌ای دارند)

علائم بیماری: بعد از یک دوره کمون ۷ تا ۱۸ روزه، علائم اولیه مثل تب، خستگی، آبریزش بینی، سرفه و قرمزی چشم ظاهر می‌شوند. ۲ تا ۴ روز بعد، جوش‌های قرمز رنگ ابتدا در پشت گوش و صورت پدیدار می‌شوند و سپس به بدن و اندام‌ها گسترش پیدا می‌کنند. تب هم معمولاً در این مرحله شدیدتر می‌شود. بثورات پوستی طی کمتر از یک هفته برطرف می‌شوند.

اقدامات هنگام بیماری: اگر فردی به سرخک مبتلا شد، باید تا حدود ۴ تا ۹ روز پس از شروع جوش‌ها، در منزل بماند، از دیگر اعضای خانواده جدا شود و در صورت نیاز به خروج از اتاق یا منزل، حتماً ماسک بزند.

مهم‌ترین راه پیشگیری: واکسیناسیون مؤثرترین راه جلوگیری از ابتلا به سرخک است. واکسن این بیماری در دو نوبت، در سن یک سالگی و هجده ماهگی به کودکان تزریق می‌شود.